Geçti Devrimin Lakırdısı, Sür Bu Zihniyeti Eşeğin Kıçına

Galatasaray’a dair duyumsadığımız sevgi öncelikle bu kulübü yönetenlerden ve camia içerisindeki kişilerden bağımsızdır başlangıç itibariyle. Ondan sonra, bazı isimlere duyumsadığımız sevgi bu renklere olan aşkımızı iyice pekiştirir. Metin Oktay, Baba Gündüz, Hagi gibi isimlerin varlığı, bizim için bu renklere olan sevgimizin daha fazla katmerlenmesi demektir. Bazı şeyler kötü gittiğinde ise karanlık ruh hali alır götürür bizi garip düşüncelere. Bazı şeyler zevk vermez. Tek bir kelime yazmak bile istemezsiniz. İçinizden hiçbir şey yapmak gelmez.

Hatta öyle ki, Galatasaray’ın şanına yakışacak tavırlardan uzak bir camia ve yönetim görünce, futbol denen şey göze hitap etmeyince bir şeyleri boğmak istersiniz, aklınızın derin çeperlerinde. Bu öyle bir şeydir ki, abonesi olduğunuz Galatasaray Dergisi elinize geçtiğinde heyecanla koparmazsınız ambalajını. Hatta acele bile etmezsiniz ambalajı koparmak için. Belki iki gün sonra açarsınız ambalajı ve üstün körü bakar geçersiniz derginin içeriğini. Gidişat kötüyse, gururunuz kırılmışsa tek kelimesini dahi okumak istemezsiniz. Ama Galatasaray’ın şanına yakışır bir durum söz konusu olduğunda ise o dergiye öyle yumulursunuz ki, her kelimesini hazmederek okursunuz. Hiç bitmesin istersiniz.

Aylardır bu duyguyu hissedemiyorum. Hissettirmiyorlar. Hissetmek istesek bile izin vermiyorlar.

2007-2008 sezonu sona ermek üzeredir. Ligin bitmesine altı hafta kala Kalli takımdan ayrılmıştır. Takım şampiyonluk yolundadır. Teknik direktörsüz altı maçta alınan altı galibiyet efsane tadındadır. Şampiyonluk gelmiştir. Akıllar bir karış yukarıdadır. Dünyaları biz yarattık edası mevcuttur bazı futbolcuların zihniyetinde. Asıl tehlike kapının önündedir. Sezon bittiğinde akıllardaki en büyük soru, tabii ki Galatasaray’a hangi teknik direktörün geleceğidir. O esnalarda GScimbom.com forumunda sürekli yazan biriydim. Bir başlıkta hangi hocanın gelmesi istendiğine dair görüşler paylaşılıyordu. Üyelerden biri ortaya Frank Rijkaard ismini atmıştı. Ben ise bu ismi gördüğümde üstünü direkt çizmiştim. Ne işi var Rijkaard’ın burada, hiçbir şey yapamaz ki, başarılı olamaz ki, aman, sakın yanımızdan bile geçmesin gibilerinden bir yorum bırakmıştım. Galatasaray için kesinlikle kötü bir seçim olacağını söylemiştim. Seçilen isim ise Skibbe idi. Galatasaraylılar dünyaca ünlü bir hoca beklerken Skibbe ismini duyduklarında şok olmuşlardı. Nasıl lan diyorlardı. Yerden yere vuruyorlardı yönetimi. Ben ise herkesin aksine iyi bir seçim olduğunu düşünüyordum. Onu savunuyordum. Galatasaray’ın teknik direktörlüğüne seçildiği andan gönderildiği ana kadar Skibbe’nin her daim, en büyük kollayıcı ve savunucularından biriydim. Hatta forumda Skibbe ile 5 yıllık sözleşme imzalansın başlığının açılmasını sağlayan kişiydim.

Skibbe gelmeden önce Rijkaard’a neden dudak bükmüştüm? Neden istememiştim? Eğri oturup, doğru konuşalım. Rijkaard gibi bir hocanın gerçek anlamda başarılı olabilmesi için oturmuş, kökenden gelen belli yapıya ve sisteme sahip bir takımda çalışması gerekir. Galatasaray’ın kendine ait dinamikleri kaostan ibaretken, mevcut Galatasaray yönetimi futbola dair inanılmaz hatalar içindeyken ve futbolu yönetememek konusunda rakipsiz bir mevkiyken Rijkaard’ın gereksiz bir seçim olacağını düşünmek tamamen akıl sınırları içerisindeki bir görüştü. Ne yalan söyleyeyim. İstememiştim işte o zaman Rijkaard’ı. Uzak durmasını istemiştim. Başarılı olamayacağını biliyordum çünkü.

2009-2010 sezonu için Rijkaard göreve getirildiğinde durum farklıydı. Düşündüğümüz şey, yönetimin hatalarından ders çıkarıp devrimin önünü açacağıydı. Rijkaard ne isterse yapılacaktı. Dedikleri dikkate alınacaktı. Uzun süre sabredilecek ve bir yapı oturtulacaktı. Hayalimiz buydu. En azından yönetimin vizyonunun bu olduğunu ve bu yolun önünü açacaklarını sanıyorduk. O yüzden çok mutluyduk. İlk aylar rüya gibiydi bizim için.

Ama ya sonrasında gerçekleşenler?

Bu takım iki yıldır kemikleşmiş bir kadroya sahip değil. 10 maç üst üste hemen hemen kemikleşmiş, en iyi adamlarıyla maç çıkarmış Galatasaray kadrosu sayamazsınız bile. Rezalet bir durumdur bu. Acınacak bir durumdur. Sakatlık denen bela kemikleşmiş kadro kurmanın her daim önüne geçmiştir. Ve Rijkaard şu lafı sarf etti: “Takım bütünsel anlamda kaliteli değil!”

Sen misin bunu diyen, vuran vuranaydı. Sen nasıl kalitesiz dersin bu kadroya çıkışları peşi sıra gelmişti. Halbuki olay çok basitti. Galatasaray’ın en değerli adamları Baros, Kewell, Arda, Keita vs gibi adamlardı. Bu adamlardan ikisine bir hal geldiğinde takım tamamen duruyordu. Çünkü bu adamların yerine birebir, aynı yeterlilikte koyabileceğiniz başka adamlarınız yoktu. Bu adamların aynı anda sahada olmaması demek, bilindik Galatasaray oyun sisteminin sekteye uğraması, iskelet kadronun bozulması demekti. Aslında bunu da geçelim. Olayın en vahim boyutunu çizeyim sizlere. Bir takımın en büyük can damarı ve olmazsa olmaz en önemli bölgesi, orta sahasıdır. Orta sahan kimlerden oluşuyorsa, sizin nasıl bir takım olduğunuzu söyleyebilirler. Acıdır ki Skibbe döneminden günümüze kadar Galatasaray orta sahası yetersiz, vasat adamlardan oluşmuştur. Fenerbahçe ve Beşiktaş ile aynı terazide görmediğiniz Trabzonspor bile orta sahasıyla, Avrupa’da destanlar yazmış Sarı Kırmızılıların fersahlarca ötesindeydi kalite ve yeterlilik anlamında. Beşiktaş ise Ernst ve Guti gibi iki isimi bir araya getirdiğinde çatır çatır oynarken, Galatasaray uzun zamandır Ayhan, Mehmet Topal, Mustafa Sarp gibi isimlerle bir halt yemeye çalışıyordu. Skibbe bile ta o zamandan görmüştü en büyük sorunlardan birini. Gün geldi, stoper bölgesinin adamı olan Meira’yı bile defalarca bu bölgede kullanmak zorunda kalmıştı. Galatasaray gibi bir takımın orta sahasını bu kadar vasat adamlarla dolduran ve Rijkaard’ın istediklerini bir türlü takıma monte edemeyen bu yönetim zihniyeti söz konusuyken, biz taraftarlara ne demek düşer?

Bir takımın ön bölgesine Keita, Arda, Kewell, Baros, Lincoln, Misimoviç gibi üst düzey isimleri monte edeceksiniz ama, takımın gerçek can damarı olan bölgeyi Mustafa Sarp ve Ayhan Akman ile kapatmaya çalışacaksınız? Buna trajedi denir. Kara komedi denir. İroninin dibine vurmak denir. Galatasaray’ın en büyük sorunu bütünsel olarak oldukça dengesiz ve dalgalı bir kadroya sahip olmasıdır. Ya çok iyi, klas, üst düzey isimler vardır, ya da vasat, sıradan isimler. Üst düzey isimlerin hepsini sahaya sürmek isteseniz bile, bazı kritik mevkilere vasat veyahut vasatın altı isimleri koyduğunuzda, o takımdan bir devrim bekleyemezsiniz. Bundan 10-15 yıl önce Sarı Kırmızılılar tarihe geçen destanları yazarken ve bir devrim yaratırken, elindeki yerli kadrosu Türkiye’nin en iyisiydi. Okan en iyisiydi. Arif en iyisiydi. Hakan Şükür en iyisiydi. Hakan Ünsal en iyisiydi. Tugay en iyisiydi. Ergün Penbe, Hasan Şaş, Emre en iyisiydi. Ümit Davala en iyisiydi. Şu sayıya bakar mısınız? Bu öyle bir en iyiler yerli kadrosuydu ki, milli takımı sürükleyen, başarıdan başarıya koşturan isimler de bunlardı. Milli Takım eşittir Galatasaray idi.


Bilmiyorum, hiç düşündünüz mü? Ne zaman ki Galatasaray inişe geçti, yerli oyuncu kalitesini kaybetti, o bilindik ruhunu kaybetti; Milli Takım da inişe geçmeye, ruhsuzları oynamaya başladı? Neden acaba? Galatasaray sahip olduğu mental güç ve o ruh hali ile Milli Takımı tamamen etkileyen bir sürece karşılık geliyordu. Bu takımın kendi içindeki bütünsel hali her yere olumlu yansıyordu. O yüzden Galatasaray’dı. Galatasaray bir başka yahu denmesinin en büyük sebeplerinden biri buydu. Diğer takımlardan ayrıldığı en önemli nokta buydu. Galatasaray’ın o bilindik halinin olmadığı noktalarda diğer takımlarımız gerekli açığı kapatamıyor maalesef.

Bir zamanlar neredeyse Milli takımın tamamını oluşturan yerlilere sahip Galatasaray’a baktığımızda, şu an ne görüyoruz? Allah aşkına, Arda ve Sabri dışında Milli Takım’a gerçek anlamda yerleştirebileceğiniz bir adam görebiliyor musunuz? Galatasaray yıllarca Milli takıma verdiği santrforlarla işi götürürken ve bu onun alamet-i farikasıyken, yıllardır santrfor veremiyor bu takım. Eğer Galatasaray’ı yöneten bir yönetim varsa, futbolda söz sahibi olan bir mercii varsa, Galatasaray’ın santrfor ve orta saha bölgesine neden adam koyamadığını sorgulaması gerekmektedir. Eğer bir yönetim bunu bile düşünemiyorsa, elindeki yerlileri çok iyi oyunculardan oluşturmuyorsa, Ayhan, Mustafa Sarp, Serkan Kurtuluş, Servet gibi isimlerden medet umuyorsa, Allah aşkına devrim kelamını ağızlarına bile almasınlar. Bu zihniyeti alırlar, eşeğin kıçına kanırta kanırta sürerler. Dünyaca ünlü bir sistem hocasını çağırıp, eline Sarp, Ayhan, Serdar Özkan, Ali Turan, Çağlar’ı vererek mi devrimi gerçekleştireceksiniz? Mümkün mü?

Türkiye’de altı yabancı oynatabiliyorsanız ve geri kalan beş oyuncu yerlilerden oluşmak zorundaysa, o beş yerli adam üstün kaliteli adamlar olmak zorundadır. Üstün kaliteli olmasa bile vasat, sıradan olmamalıdır. Onu geçtim, bir takımın can damarlarından biri olan kale bölgesinde yıllardır yokları oynuyor bu takım. Yıllardır adam gibi bir kaleciye kalesini teslim edemedi bu yönetim. Ki Galatasaray yıllardır, kaleci denince en isabetli transferleri yapan ve kalesinde nice efsaneler üretmiş bir takımdır.

Her geçen zaman, her geçen yıl benliğinden koptu bu takım. Benliğinden kopartıldı. Koskoca holdingi yönetmesini bilebilirsiniz. Parayı yönetmesini de bilebilirsiniz. Dünyayı da yönetebilirsiniz. Ama doğru düzgün bilgi ve fikir sahibi olmadığınız futbolu yönetemezsiniz. İşinin ehli bir profesyonele devredersiniz bunu. Akıl, fikir ve devrim budur. O profesyonel kişi ne derse o olur. Olmalıdır da! Bilyoner, Aslantepe, GS Bonus ve GS Mobil’den kulübün kasasına giren paraları saymaya benzemez, futbol denen şeyi yönetmek..

Futbolcular için söyleyecek çok şey var aslında. Söylenecek bir çok şeyi bloglar, sözlükler ve twitterlarda yeterince söylediler. Üzerinden tekrar geçmeye gerek bile yok. Rijkaard’ın gönderilmesine ne yalan söyleyeyim, şaşırmadım. Bekliyordum. Çünkü Galatasaray aylardır futboluyla hiç ışık vermiyordu. Güzel oyun oynamıyordu. Ama oyuncuların işgüzarlıkları, Rijkaard’ın kendi yolundan şaşmayan inadı derken bir türlü olmadı. Mevcut yapı ve oyuncular nedeniyle maalesef Rijkaard ile kimyalar bir türlü uyuşmadı. Rijkaard’da da hatalar vardı. Disiplin için sert yüzünü göstermemesi, elindeki kadroyu tartmadan gerçekleşmeyecek duaya amin demeye çalışması, eldeki mevcuda ihtiyaç duyulacak bir sistem üzerinde diretmemesi, oyunculara karşı çok yumuşak başlı olması, sahada elinden geleni yapmayan oyuncuları cezalandırmaması, ipleri bir türlü gerçek anlamda eline almaması gibi hataları sayılabilir. Ama bazen bunları yapabilmek, arkanda kaya gibi duran bir yönetimin varlığına bakar.


Geçen yıl, sezon ortasıydı. Skibbe ile bir röportaj yapılmıştı. İnanılmaz şeyler söylemişti Skibbe. İnsanlar bu adama stajyer diyordu, futbolu bilmiyor diyordu. Futbolu bilmeyenler kendileriydi. Kendileri çırak bile değildi futbol konusunda. Öyle muazzam ve şaşırtıcı şeyler söylemişti ki Skibbe, sorun kendisinde değildi. Futbol bilgisinde de değildi. Sorun hala başımızda olan yönetimdeydi. Sarp ile, Ayhan ile, Serkan Kurtuluş ile, Aykut ile devrim yaratma peşinde olan futbol bilgisi fakiri yönetimdeydi.

Skibbe yönetime bazı oyuncuların geliştirilmesinden ve onlara yön verilmesinden bahseder. Kapsamlı bir dönüşüm projesine girmekten bahseder. Oyuncuları şekillendirmek lazımdır. Yönetim ise ona sadece şunu söyler: “Değişmez o.”

Ve sizler tek suçu Skibbe’de bulmuştunuz. Skibbe’ye demediğinizi bırakmamıştınız. Geçmiştiniz dalganızı. Evet, itiraf ediyorum. Ben Skibbe’yi Rijkaard’dan daha fazla sevdim. Hala da daha fazla seviyorum. Skibbe gittiğinde inanılmaz üzülmüştüm. Çok bozulmuştum. Şu an Rijkaard gitti diye ağlayanlar içerisinde Skibbe’nin gitmesini isteyenler fazlasıyla mevcuttur. Şunu unutmayın ki, tamamen kaostan beslenen ve yönetimin barbar gibi kılıcını istediği gibi salladığı bir futbol ortamında Skibbe, Rijkaard gibi sistem hocaları gereksiz bir seçimden öteye gitmeyecektir. Futbol bilmemezlikle suçlanacaklardır. Yönetim kafasına göre kılıcını sallayacak, karşısına çıkan Mourinho olsa bile tüm teknik direktörlerin başını alacaktır.

Bu öyle bir kılıçtır ki, “değişmez o” dedikleri oyuncuların değil başlarından, tek bir saç tellerinin yanından bile geçmez. Servet hocasına posta koyar, postalanan Rijkaard olur. Rijkaard’ın babası ölür, oyuncuların saha ortasında göbek atmadıkları kalır, kovulan Rijkaard olur. İkinci kaptanlığı bile kabul etmem diyen oyuncuların olur, ama cezalandırılan hocalar olur. Florya’nın beş kapısı sadece hocalara açıktır. Terör estiren oyuncular mutfağa kapatılarak balla besletilir. İki yılda bir ton hoca doğranır, atılır çöpe. Ama beş para etmez, şahsiyetsiz bazı oyuncular hala bu kulübün kasasından beslenir. İçim garip bir şekilde yanıyor aslında. Galatasaray’a dair olumlu tek bir şey bile hissedemiyorum. Hafta sonunda oynanacak Fenerbahçe maçına dair tek dirhem heyecan hissetmiyorum. Geleceğe dair umut dahi besleyemiyorum. Galatasaray’ın isminin olduğu yerde karanlıktan başka bir şey gelmiyor aklıma.

Ne zaman ki Galatasaray’a hem şahsiyet, hem de oyuncu kalitesi anlamında yakışmayan oyuncular sezon ortasında postalanır, yerlerine şahsiyetli, forması için savaşan ve kaliteli oyuncular alınır, o meşhur kılıç yeniçerilerin kafasına iner, işte o zaman üzüntüm azalabilir. Bunu yapmazsa Galatasaray’ı bırakır mıyım? Asla. Bırakmam. Eğer ki bildiğimiz Galatasaray şahsiyeti geri dönmezse, Galatasaray Dergisi elime geçtiğinde ambalajını bile sıyırmam. Dergide neler yazdığına bakınmam. Hoş duygular edinmem. Aslantepe’ye geçişim bile o kadar coşkulu olmaz. Ta ki bu garip yönetim anlayışı kendini feshedene ya da birileri tarafından feshettirilene kadar..


Gerets gelir. Saçını iyice ağartarak yollarız. Skibbe gelir. Gencecik yaşında saçını ağartır, yollarız. Rijkaard gelir. Lüle lüle simsiyah saçlarıyla. Saçını ağartır yollarız. Ne hikmetse, futbolu bilmeyenler hep onlar olur, bilen ise futbol bilgisi fakiri yönetim! Devrim için kan dökmeyi bile düşünmez; kendi kellesini giyotine dayamayı asla düşünmez. Asıl kanlı Fransız devrimi Sarı Kırmızı toprakların derebeylerine karşı harekete geçirilmelidir.

Galatasaray Dergisi’ni büyük bir heyecanla okumayı özledim. Galatasaray’ı büyük bir heyecanla takip etmeyi özledim. O Galatasaray karakterini özledim. Kendisine ait olan o derin ruhunu! Bir çok şeyi özledim ve özledik. Özlettirdiler. Hissizleştirdiler bizi. Duygularımızı elimizden aldılar. Devrim diye kandırdılar bizi. Geçti devrimin lakırdısı, sür bu zihniyeti eşeğin kıçına.. Onlar sağ, biz selamet.. Hocanız gönderilmişken antrenmanda hala gülüyorsunuz ya.. Yakışır sizlere. Ne de olsa, ne yapsanız yanınıza kar kalıyor. Böyle başa böyle tarrak!

Skibbe’nin ahı üzerinizde olsun!