Ufka Kısılmış, Hüzünlü Gözlerle Bakan Galatasaraylı

Bir yıl öncesi.. Kim mutlu olabilir Galatasaraylılardan daha fazla? Fenerbahçeliler mi? Beşiktaşlılar mı? Belki Barcelonalılar! O derece mutludur Galatasaray ve takipçileri. Neden olmasın ki? Dünya çapında bir hoca getirilmiştir takımın başına. Baros ve Kewell gibi Galatasaray’ın ruhu dediğimiz iki oyuncu zaten kadrosunda. Sonra zamanla Elano, Keita derken “aha, uzay takımı geliyor, Barcelona geliyor” gibi nice çığlıklar atılıyordu.

Mutluluk ve huzur güzel bir şey. İnsan bu duygularla iç içeyken hep güzel şeyler düşünür. Eğer futbolcularından teknik heyetine kadar futbolun akıl yönünün ağır bastığı bir deneyim içine giriyorsanız, daha önceki futbola bakış açınızı evrimleştirme yoluna giderek ona göre yorumlamaya başlıyorsunuz. Geçtiğimiz sezonun başlangıcında öyle değil miydik? Her şey çok güzel, her şey umutla dolu, futbolu irdeleyiş daha bir inceci değil miydi?

Eğer insan mutluysa ve umut doluysa farklı şeyler düşünür. Karamsarlığa düşmez. Aklının derinliklerinde bir “acaba” sorusu yoktur. Olmaz da. Antrenman fotoğraflarından tek bir kareye bakarak muazzam anlamlar ve tahliller çıkarır. Rijkaard’ın bir gülüşünden destan yazar. Futbolcuların antrenmanlardaki şaklabanlıklarından coşkuyu çıkarır. Neeskens’ın bir oyuncunun omzunu tutuşundan futbolun kitabını yeniden yazar. Bu hareketleri normal bir insan yapsa normaldir o. Öyle övülecek bir tarafı yoktur. Ama Rijkaard, Arda, Neeskens, Baros, Kewell yapınca normal olmaz. Üzerine derin bakış açıları döşenmeli ve futbolun görünmeyen tarafından analizlerden demler vurulmalıdır.


Ya sezon başlangıcındaki o futbol? Gelene geçene 4-5-6 atmalar! O maçların oynandığı sırada Arda’nın korner köşesinde elini kaldırması bile bizim için çok değişik bir şeydi. “El kaldırıyor be, basketbol oyun seti gibi be bu, Kewell bile parmak işareti yapıyor” diye seviniyorduk. Farklı bir şeyler vardı. Galatasaray'ın futboluna yeni bir şeyler giriyordu. Pas futboluna odaklı bir oyun dikkati çekiyordu. Bir oyuncunun yeşil zemindeki tek bir hareketi, akıllı bir pozisyon alışı, boşluklara kaçması, Baros’un mızrak başı gibi sağ kanadı yırtıp gollük paslar atması sayısız analizlere sebebiyet veriyordu.

Mutluydu yahu Galatasaraylılar. Umut doluydular. Hatta Rijkaard işe ilk başladığında bir yıl için değil, uzun zamanlar için sabır yeminleri edildi. İsterse 2-3 yıl şampiyon olmasın, ama güzel futbol oynayan ve geleceğe yönelik bir takım yaratılsın, bu bize yeter de artar denildi. Ama o herkesi 4-5-6’layan başlangıç yok mu? Sene içinde yaşanan problemler, saçma sapan hadiseler derken bir anda unutuldu sabır yeminleri. Mutlu ve huzurlu olan Galatasaray taraftarları mutluluk ve huzurlarını unutmaya başladı. Mutlu ve huzurlu olan bir insan olaylara nasıl ki pozitif ve farklı bakarsa, bu olumlu hisler uzaklaştığında negatifliğe yelken açacaktır. Öyle oldu da. Kaptanına bile demediğini bırakmadı bu mutsuzluk. En büyük rakibine gol atması için 30-35 dakika zamana sahipken, bu futbolcular ordusunu hücuma geçirecek ruh hali bile yoktu mutsuz taraftarlarda. Ancak Leo Franco’ya yuh çekip futbolcuları bitirmekle meşguldü mutsuzluk denen dürtü.

Ya peki şimdi?

Galatasaraylı ne kadar mutlu ve huzurlu? Ne kadar umutlu? Galatasaray’ın olduğu yerde her zaman bir umut vardır diyeceksiniz. Doğrudur. Ama Galatasaray ismini oluşturan bireyler eğer bu umudu sağlayabilecek doğru adımları atamamışlarsa ve atamıyorlarsa veyahut atamayacaklarsa? Galatasaraylıların rahat olması için bir sebep gösterebilirler mi, geçen sezon başı başlangıcında olduğu gibi?

Herkesin sevgilisi Kewell’ın adam gibi veda edemeden gidecek olması, Rijkaard’a dair bir çok çetrefilli mevzuatın medya yoluyla şişirilmesi, sabır yeminini güzel futbol ve geleceğin takımı için etmişken göz göre göre bir yılın çöpe gitmesi, takımın yine bayağı değişecek olması ve bunun yine birkaç yıllık sabır süresi gerektirmesi, yönetim içinde dönen dolaplar, sorunlu tüzük değişimi hamleleri, açıklanan 5 milyon TL’lık transfer bütçesi ve şu ana kadar açıklanan oyuncuların kalitesi derken peki?

Kimler şampiyonluk bekliyor önümüzdeki sezon için, bizlere son zamanlarda sunulan bu Galatasaray'dan? Kimler geçen sezon o duyumsadığı derin mutluluk ve geleceğe dair büyük umut dalgalarını yayıyor?

Bu taraftar Kewell’a duyumsadığı sevgiyi, onun güzel yüzüne bakarken aldığı mutluluğu artık kime bakarken yaşayacak? Belki Baros, belki Neill.. Ama Kewell etkisini alabilmek? Bilinmez..


Şu ana kadar kadroya katılan oyunculara baktığımızda kaç tanesi ilk 11’in değişmezi olabilecek oyunculardır? Hala ilk 11’in değişmezi olması gereken 4-5 oyuncuya ihtiyaç duyarken. Transfer bütçesi de 5 Milyon TL iken. Elinizdeki bazı değerleri elden çıkartmanız gerektiği duyurtulmuşken.. Tek umut belki de başarıya aç, kuvvetli, sağlam, mücadeleci ve oturtulması düşünülen sisteme uygun oyuncuların kadroya katılması ihtimalidir. Onlar dahil edilse bile şu zaman kaybı yok mu? Önümüzdeki yıldan ne kadar emin olunabilecek?

İsteriz ki isimlerden bağımsız olarak, kadroda hiç yıldız olmasa bile takır takır takım oyunu oynayan bir Galatasaray olsun. TT Arena’nın çimlerine ayak basan kadro stadyumu dolduran elli küsur bin seyirciye güzel hazlar yaşatsın. Ama şu yaşanan sorunlar silsilesi yok mu? Galatasaraylı taraftarların mutluluk ve huzur hissini yüreğinden alan. İleriye yönelik olarak güzel şeyler hissetmesi gerektiğinden emin olamayan. Ve yahut sene sonunda Rijkaard gidecekse bunca temaşa, harcama, devrim kelamları niyedir ki diye sorduran.

Bir oturmamışlık hali.. Bir dağınıklık ve sistemsizlik hali. Yönetimin bile kendi içinde yaşadığı sorunlar ortadayken futbolu yönetecek aynı zatların futbolu nasıl yönetecekleri sorusunu beraberinde getiren garip bir ruh hali.

Geçen sezon başında çok mutlu ve huzurlu olan Galatasaraylılar.. Şimdi ise ufka kısılmış, hüzünlü gözlerle bakan Galatasaraylılar..

Siz ne tarafındasınız bu ufkun?