Kayıp Zamanın Peşinde 1 Yaşında

Bir yıl hangi ara geçip gitti farkında değilim. Zaman öyle çabuk geçiyor ki! Bir yıla çok şey sığdı aslında, hayatımdan paylaştıklarıma kadar. Yoğun iş hayatı, yorucu hayat derken burası benim için sığınak gibi bir yerdi. Sığındığım bir limandı. Ama bu liman sadece bana ait, bana özel bir liman değildi. Tamamen bana ait ve özel olması için kimsenin okuyamayacağı günlük olması gerekir. Bu yönüyle Kayıp Zamanın Peşinde aslında herkesin bir şeyler bulabileceği, kaybettiği zamanları kovalayabileceği ve konuyla ilgili ya da alakasız her şeyi paylaşabilecekleri bir ortaklıktır. O yüzden tamamen bana ait değil burası.

Yıllar yılı her konuda yazıp durdum. Geçmiş yıllarda her gün sayısız yazı yazan biri olarak 1-2 yıllık süreç boyunca yazmayı bıraktığım dönem de oldu. Bu aslında kendini bildi bileli sürekli yazı yazan birinin ruhunu susuz bırakması gibi bir şeydi. Bir yıl önce Sportif Cümleler’den Burak Eren neden bir blog açmadığımı sorup duruyordu. Bir Galatasaray forumunda yazılarımı gördüğü için bunları bir blogta paylaşmam gerektiğini söyleyip duruyordu. Belki kafasında sadece futbol yazacağım vardı ama öyle olmadı. Ama bana bir blog açtırmayı başardı. O da Kayıp Zamanın Peşinde’ydi.

Futbol konusunda bilgi sahibi olsam bile nedense ilham gelmediği ve istemediğim sürece asla yazamayacağımı biliyorum. Bu blog bana bir görev ya da sorumluluk duygusu yüklemiyor. Coşarsam kürekleri çalıştırabileceğim ilham teknesi tadı veriyor ruhuma. O yüzden sinemadan dizilere, felsefeden tarihe, müzikten hayata kadar her konuda ilhamlar nispetince bir şeyler karalayıp durdum. Yazılarımın çoğunu yazarken hiç çalışmadım. Düşünmedim bile. İçimden hangi sesler geliyorsa onları boca ettim.

Yazıların çoğunun çok uzun olması okunurluluğu düşürse bile sonuçta bir anda içten kopan seslerdi onlar. İçimin sesini kısamazdım. Uzun bir yazıyı bir anlık ilhamla 30 dakikada yazmayı bitirir, bir kere okuyup imla hatası varsa düzeltir, ondan sonra da hiçbir cümle çıkarmadan ve eklemeden, olduğu gibi, hiç çalışmaksızın yazıları bırakırdım Kayıp Zamanın Peşinde’nin ruhuna. Çünkü bu daha rahatlatıcı ve stressiz geliyor bana. Sonuçta bir dergiye makale yazmıyoruz. Üzerinde o kadar düşünmeye ve kusursuzu aramaya gerek yok. Kusurlar bizim parçamız..

Kayıp Zamanın Peşinde çok yoğun ziyaretçi alan bir blog olmasa bile demirbaş ve oldukça sağlam bazı takipçilere sahip olmanın hoş bir duygu olduğunu söyleyebilirim. Kendilerine ilgileri için çok teşekkür ediyorum.

Daha ne kadar zaman yazarım bilmiyorum. Kimse önünü göremiyor sonuçta. İlhamım olduğu sürece kalbim ve beynim elinden geleni yapacaktır. En iyisini yapmayacaktır ama içinden geleni yapacaktır.

İyi ki doğdun yavrum… Ve sen de sağolasın Burak Eren. :)