Galatasaray’ı Nasıl Bilirdiniz?

1992 yılında 2-1’in rövanşında, Galatasaray, Werder Bremen’in karşısına çıkarken o günkü şanssızlığı oyuncuların beceriksizlikleri, isteksizlikleri veya kapasitesizlikleri değildi. Takımı o gün 0-0’lık sonuçla turdan eden şey sadece bir balçık parçasıydı. O günkü takım o gün turu geçebilmek için formasını, karlarla bezenmiş bataklığın devasa parçalarıyla kirletmiş, terini son damlasına kadar dökmüştü. İnsanın doğayla olan savaşında galibin adı bu kez doğa olmuştu, Werder Bremen değil.

2000 yılında Galatasaray UEFA Kupası Finali’nde on kişi kaldıktan sonra sahada onu hala diri tutan şey, sadece futbolcu kalitesi değildi. Büyük bir azim, istek, sonuna kadar savaşmak ve en başından sonuna kadar inanmışlıktı. İnanmışlık, azim ve istek yoksa eğer, ne kadar kaliteli olursan ol, içinde yoksa bu hislerin minik bir kırıntısı dahi, sokaktaki sıradan bir vatandaşın futbolcuğundan farkınız kalmayacaktır.

Uzatma dakikalarında omzu çıkmasına rağmen sinirden titreyen dudaklarıyla bandajını yaptırıp hala sonuna kadar savaşan bir kaptana sahipken, Henry’nin kafa vuruşunda ‘tamam, bu gol oldu’ diye gözlerimizi kapatmışken, bizi hayata döndüren Tafi’nin hayat öpücüğü olmuştu. Galatasaray’ı iliklerine kadar hisseden, tüm kalbiyle oynayan ve yenilecek bir gole isyan eden Tafi’nin hayat öpücüğü.. O zamanların kaptanı, kaptanları.. Günümüzün kaptanı..

1991 yılında, Galatasaray hiç de iyi zamanlarında değilken, Roman Kosecki kadrosundayken, bazı sorunlarla çalkalanırken, o zamanların öyle pek de kötü olmayan takımlarından Banik Ostrava’ya evinde 1-0 mağlup oluyordu. Hiç kimse turdan emin değilken, tamam, bu turu kaybettik diye düşünürken, deplasmanda, 1-0 geriye düşülmesine rağmen, hayatında ilk kez forvet oynayan Yusuf Altuntaş topu tavana asıyor, akabinde Kosecki’nin golü geliyordu. Hiç iyi zamanlarında olmayan bu takımın DNA’sı Avrupa’da farklılaşıyordu. Maçı kaybetseler bile “hayır, mücadele etmediler” diyemiyordunuz.

Geçmişle yaşanmaz ki ama. Neden bunları yazıyorsun? Hepsi geride kaldı. İleriye bakmak lazım diyebilirsiniz. Kesinlikle doğrudur. Ama tarih ya da geçmiş ne için vardır? Neden sürekli hatırlanmalı ve irdelenmelidir? Geçmişten dersler çıkarmak, feyz almak veyahut geçmişte düşülen hatalara düşmemek için. Geçmişini iyi bilen bir topluluk asıl DNA’sını asla unutmaz ve yıllar boyu ebeveynin çocuğuna genlerini aktarması gibi, bu genleri ruhunda barındırır. Veyahut o topluluğu yönetenler, topluluk içine bireyleri katarken ilgili DNA’yı ve ruh kalitesini dikkate alırlar. Eğer almazlarsa, işte dün Galatasaray’ın düştüğü durumla karşı karşıya kalırsınız.

Bundan tam on yıl önce bu takım Real Madrid’in elinden Süper Kupa’yı alırken, Victoria, Perez gibi vasat oyuncularla Liverpool, Barca gibi takımlara kafa tutarken sahip olduğu bir dürtü vardı: İstek, azim ve inanmak. Futbolcu kalitesi ne kadar önemli olursa olsun, siz birlik oluşturamıyorsanız, küskün çocuklar gibi oyun oynuyorsanız isminizin hiçbir önemi kalmıyor. Bugün ise ikinci sınıf takıma bile oyununu kabul ettiremeyen, küskün bir adamı kaptan olan bir güruh var.

Eğer teknik direktörünüz maçın ardından “defans oyuncusu istedim ama almadılar, aldıkları oyuncular da sakat çıktı” diyorsa, bu bombanın yönetimin kucağına bırakılması demektir. Rijkaard geldiğinde ‘Rijkaard’ı getirmek bir devrimdir’ diyen zihniyetin sadece Rijkaard’ı getirmeyi devrim olarak gördüğünü, maç ardından yapılan açıklama sonucunda ise futbol konusunda tek yetkilinin Rijkaard olmadığını ve yönetimin, isim sahibi bir hocanın işine karıştığını, istediklerini gerçekleştirmediğini kanıtlar.

Gariptir ki, bundan 90 yıl önce, Türk Milleti, giyecek çarığı, yiyecek azığı yokken Mustafa Kemal ve askerlerine her şeyini hibe etmişti. Aylar boyu nice cefalar çekmişti. Çarığı ve azığı yokken, elinde olan iğneyi, vidayı, ipliği, minicik azığını Mustafa Kemal’in ve yüreğinden gelen ordusunun emrine amade etmişti. Devrim öyle gelmişti. Çok kan dökülmüştü, çok acılar çekilmişti ama gelmişti işte. Gelmişti. Devrimlerin kanlı olması bundandır.. Kan dökmeden, acı çekmeden devrimin gerçekleşmeyeceğini öğrenemedi bu zihniyet..

Yönetimin kaçışı öyle bir kaçıştır ki, Rijkaard söyleminin gerçekliğinin kabul edilişi aslında öyle ağır bir şeydir ki, her maç sonrasında, kaybedilen bir maç sonrasında bile resmi sitesinde Rijkaard’ın basın toplantısına hemen yer verirken, dünkü basın toplantısına dair tek bir kelam geçmedi hala. Koyabilirler de, ama “defans oyuncusu istedim ama almadılar, aldıkları oyuncular da sakat çıktı” açıklamasını koyabilirler mi? İnanıyor musunuz? Demokrasinin beşiği Galatasaray’da...

Biz merhumu iyi bilirdik ama bu kadar çabuk öleceğini bilmezdik.. Ruhunun, forma aşkının, kenetlenmenin, takım olmanın bu kadar çabuk öleceğini.. Her şey rağmen hakkımı helal ediyorum. Hakan Balta’ya bile. Çünkü ne olursa olsun, o Sarı Kırmızılı forma onların üzerindeyken ne sövebilirim, ne küfür edebilirim. Canlı bir şekilde şahitlik ettiğim ve en kötü dönem olarak gördüğüm Sigi Held zamanında bile sövmedim ben bu takıma.. Her şeye rağmen..

Sorunları tek tek yazmak istemiyorum. Herkes her şeyi görüyor sonuçta. Takımın dün sahaya çıkan kadrosu o biçim adamlardan oluşmasa bile, normal şartlar altında ikinci sınıf bir takımı ne yapıp ne edip eleyebilecek güce sahiplerdi. Bu biraz da istek, azim ve inanmakla alakalı. Hakan Balta’nın yaptığı fahiş hataları gördükçe, Arda’nın bitmiş haline şahitlik ettikçe burnuma hep yeniçeri ruhu kokusu geliyor. Çünkü bu oyuncular Terim’in olduğu bir yerde bunların hiçbirini yapamazdı. Yemezdi. Oyuncular Rijkaard’ın kuyusunu mu kazmak istiyorlar bilmiyorum ama dünkü açıklamalar sonrası Rijkaard’ın asıl kuyusunu kazan merci bellidir: Yönetim..

Hani Florya’da beş çıkış kapısı vardı ya? Sahi! Nerede o?