Uyumak Lazım Bazen

Ne kadar erken yatarsak yatalım, ne kadar zımba gibi kalkarsak kalkalım, ne kadar en enerjik müzikler eşliğinde sabah mahmurluğu içinde IPOD ile kendimize gelmeye çalışırsak çalışalım, bu enerjiyle ne kadar coşarsak coşalım; iş yerine varıp, koltuğuma oturduğumda en çok istediğim şeylerden biridir mışıl mışıl uyumak...


Bedenden ziyade zihindir yorgun olan öyle anlarda...

Ne kadar dinlenirsek dinlenelim, fiziğimizi ne kadar sağlıklı tutarsak tutalım, zihin dinlenemiyor; yoruluyor, usanıyor, mutsuz oluyor, düşüyor, kalkıyor, mutlu oluyor, enerji topluyor, sıkıntıyı taşıyor, stresi kavrıyor, üzüntüyü biliyor...

Tüm bunları, tüm bu yükü taşıyan bedenimiz değil...

Zihnimiz...

Gün boyu oturup kadayıf haline gelen bir kıça sahip beden değil...

Gözler dışında...

Ve de beyin dışında...


Beyin zihindir...

Mutluluğu ve zindeliği hissettiren beden değil, zihindir...

Enerjiyi hissettiren de zihindir...

Koltuğa oturduğunda uyumanı isteyen ve bu isteğini körelten de zihindir...

Beden değil...


Beden bir kabuktur ve o kabuğa canlılığını veren zihindir...

O zihini herkes göremez, bizlerden başka...

Hayli hayli taşıdığımız ruh hallerimizi, ani değişimlerimizi de bizden başka kimse bilemiyor. Ufak fısıltıcıklarla yansıtmadığımız sürece...


Müzikler, sinemalar, yaramazlıklar ve diğer seçenekler zihnimi dinlendirebilir mi? Huzuru verebilir mi?

Verebilir, verir de ama an geliyor geçiciliğe mahkum...


Dinlenmek lazım...

Bazen bir çok şeyden uzaklaşmak lazım...

Bir dağın başında kısa süreliğine münzevi yaşama çekilmek lazım...

Kapılara zincirler vurmak lazım...

Soluk alış verişimizi bazen kendimizden başka kimsenin duymaması lazım...

Uyumak lazım bazen...

Münzevi bir dağ evinin örümcek ağlarıyla kaplanmış odun ve küf kokan odasında...

Çıtır çıtır yanan şöminenin salgıladığı sıcaklık ve kokusunun eşliğinde...


Kıçı yakmadan...