2008 Avrupa Şampiyonası’na gitmeden önce gruplarda oynadığımız takımlardan biriydi Bosna Hersek. Elemelerde Bosna Hersek her ne kadar puan olarak çok gerimizde kalmış olsa da bize yol vermek zorunda kalmış, biz katılmıştık şampiyonaya. Ama 2010 Dünya Kupası için tam tersi olacak gibi. İşimiz bu noktadan sonra gerçekten çok zor. Bosna Hersek 10 Ekimde oynayacağı Estonya maçını kazandığı taktirde Dünya Kupası'na gitmeyi garantiliyor.
Dünkü maç hakkında uzun uzun yorum yapmak istemiyorum. Söylenecek fazla bir şey yok. Bu milli takımın elinden gelen her türlü çabayı göstermesi gerekiyordu ama dün oldukça pasif kaldığımızı kabul etmek zorundayız. Kötü futbolumuza rağmen çok önemli pozisyonlar elde ettik, bunlardan yararlanamadık. Turnuvalara katılma anlamındaki istikrarsız çizgimizi devam ettirmeye devam ediyoruz.
Mevcut kadro belki sorgulanabilir. Keşke şu futbolcu değil de bu futbolcu oynasaydı gibi görüşler tahminden öteye gidemez. Ama bazı oyuncuların kendi takımlarında sergiledikleri oyunu milli takımda sergileyememeleri irdelenebilir belki. Bu anlamda Fenerbahçe’de harika bir performans sergileyen Gökhan Gönül’ün milli forma altında potansiyelinin altında performans sergilemesi sorgulanabilir. Emre Aşık gibi üst düzey bir tecrübe varken Önder Turacı tercihi de sorgulanabilir. Şunu kabul etmemiz lazım; dün takım olarak gerçekten kötüydük. Dünyanın en üst düzey turnuvasına büyük ihtimalle katılamayacak olmamız gerçekten çok üzücü.
Belki bazı akıllılar çıkıp şu savda bulunabilirler. Sen git, yıllarca Bosna ile ilgilen, onları besle, elinden geleni yap; onlar gelsin senin gözünü oysun. Bu çok yanlış bir mantık olur. Çok zaman geçirmeleri, bazen sert oynamaları, arada çirkef hareketlerde bulunmaları belki bazılarının sinirine dokunmuş olabilir ama 'futbol gerçeği' diyorlar buna, siyasi, ekonomik ve din kardeşliği gerçekliği değil. Ülke tarihinin en büyük başarısını elde etme anlamında çok büyük bir şansı yakalamış bir takımın bu uğurdaki emeğine ses çıkarılamaz. Çünkü tersi durumda belki bizim oyuncularımız da aynı tavırda olacaklardı. Hayat gerçekleri söz konusu olduğunda babanızla bile olan ilişkinizi gözden geçirmeniz gerekebiliyor. Bu da öyle bir şey olsa gerek. Futbolun acımasızlığı ve çekiciliği…
Dünkü maç hakkında uzun uzun yorum yapmak istemiyorum. Söylenecek fazla bir şey yok. Bu milli takımın elinden gelen her türlü çabayı göstermesi gerekiyordu ama dün oldukça pasif kaldığımızı kabul etmek zorundayız. Kötü futbolumuza rağmen çok önemli pozisyonlar elde ettik, bunlardan yararlanamadık. Turnuvalara katılma anlamındaki istikrarsız çizgimizi devam ettirmeye devam ediyoruz.
Mevcut kadro belki sorgulanabilir. Keşke şu futbolcu değil de bu futbolcu oynasaydı gibi görüşler tahminden öteye gidemez. Ama bazı oyuncuların kendi takımlarında sergiledikleri oyunu milli takımda sergileyememeleri irdelenebilir belki. Bu anlamda Fenerbahçe’de harika bir performans sergileyen Gökhan Gönül’ün milli forma altında potansiyelinin altında performans sergilemesi sorgulanabilir. Emre Aşık gibi üst düzey bir tecrübe varken Önder Turacı tercihi de sorgulanabilir. Şunu kabul etmemiz lazım; dün takım olarak gerçekten kötüydük. Dünyanın en üst düzey turnuvasına büyük ihtimalle katılamayacak olmamız gerçekten çok üzücü.
Belki bazı akıllılar çıkıp şu savda bulunabilirler. Sen git, yıllarca Bosna ile ilgilen, onları besle, elinden geleni yap; onlar gelsin senin gözünü oysun. Bu çok yanlış bir mantık olur. Çok zaman geçirmeleri, bazen sert oynamaları, arada çirkef hareketlerde bulunmaları belki bazılarının sinirine dokunmuş olabilir ama 'futbol gerçeği' diyorlar buna, siyasi, ekonomik ve din kardeşliği gerçekliği değil. Ülke tarihinin en büyük başarısını elde etme anlamında çok büyük bir şansı yakalamış bir takımın bu uğurdaki emeğine ses çıkarılamaz. Çünkü tersi durumda belki bizim oyuncularımız da aynı tavırda olacaklardı. Hayat gerçekleri söz konusu olduğunda babanızla bile olan ilişkinizi gözden geçirmeniz gerekebiliyor. Bu da öyle bir şey olsa gerek. Futbolun acımasızlığı ve çekiciliği…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder